با کنار گذاشتن مریض‌های روانی و آن‌ها که آخر شب در خیابان مست می‌کنند و الفاظ رکیکی که به زبان رفاقتی عده‌ای تبدیل شده‌است می‌توان گفت یک لفظ رکیک معمولاً یک طرفه نیست واکنش به یک کنش است آن کنش حتی می‌تواند یک دعوت به مبارزه با نگاه‌های خیره و غیرعرفی به یک نفر باشد منظور این نیست که مظلوم است که دهان به فحش می‌گوید منظور این است اغلب الفاظ رکیک واکنش متقابل به آن کنش است که طرف مقابل روا داشته‌است.
بسته به میزان کنش ممکن است زیاده‌روی باشد یا می‌تواند یک واکنش منفعلانه باشد.
الفاظ رکیک در رپ را این بار به دو بخش خطابه‌ی‌شخصی و مدعی‌العموم تقسیم می‌کنم.
خطابه‌ی شخصی: منظور از خطابه‌ی شخصی این‌است که یک رپکن از شخصی انتقاد کند٬ او را به چالش بکشد یا تخریب کند اما آن چه بین این دو نفر گذشته مسئله‌ای شخصی بوده‌است.
این حقیر به رپ به عنوان یک هنر خیابانی نگاه می‌کنم پس از آثار رپ انتظار دارم تنها وقتی عرضه شوند که به خیابان و هنر پایبند بمانند اغلب الفاظ رکیکی که در این خطابه‌های شخصی به کار می‌روند چه به لحاظ هنری و چه به لحاظ خیابانی ارزش زیادی ندارند و تنها هنگامی می‌توانند برای افرادی که به رپ به عنوان هنری‌خیابانی نگاه می‌کنند با ارزش شوند که به ریشه‌های این دو پایبند بمانند چرا که یک رپکن استدیویی فحاش که از رقیب خود قایم می‌شود و فقط با فحاشی از خود دفاع و رقیبش را تهدید می‌کند آنقدر واقعیت ندارد که به خیابان مربوط شود ضمن اینکه احتمالاً بسته به شناخت عمومی از هنر به لحاظ هنری هم اثر نابی ارائه نکرده‌است.
اما رپکنی که واقعاً خود را درگیر یک جنگ خیابانی می‌کند لااقل به لحاظ «واقعی بودن» در عقبه‌ی خیابانیش دچار مشکل نیست و بسته به کاریزمایی که میزان قدرتش برای او ساخته می‌تواند اعتباری کسب کند اگر این مبارزه را در اثر خود به صورت یک اثر منسجم با تهدیداتی هم بیان کند و یک فرم مناسب بسازد که تهدیدات و الفاظ رکیکش در آن مسخره به نظر نرسد حال اگر طرفداران «هنر تمیز» هم به او بتازند او در نهایت اگر یک «بدمن» هم هست اما به صحبت‌های خود٬ قوانین حاکم بر خیابان و…. پایبند بوده‌است.
فراموش نکنیم که قدرت می‌تواند هر چیزی را موجه کند اگر شما در خیابان و هنر به قدرت رسیدید آن‌چه می‌گویید در آخر قابل توجیه است فرض کنید خبری از «تجاوز‌های هالیوودی» به گوش شما می‌رسد اگر آن بازیگر از قدرت و احترامی نسبی برخوردار باشد مردم خودبه‌خود شروع به دفاع از او و یا بررسی شرایط می‌کنند طوری که انگار به لحاظ شرایط٬ حقوقی برای او قائل شوند.
این موضوع حتی در سینما و تلویزیون هم برقرار است علت محبوبیت «دون کورلئونه» و «والتر وایت» این نیست که آن‌ها افرادی بااخلاق هستند علت این‌است که آن‌ها اگر خارج از اخلاق رفتار می‌کنند اما به چارچوب خود پایبند هستند مثلاً هر دو بسیار به خانواده احترام میگذارند. اگر یک رپکنی دوست دارد «ضد قهرمان» هم باشد باید باشد نه اینکه بگوید هست تخیل ضدقهرمان نه تنها برای اخلاق‌گراها بلکه برای هیچکس جذابیت ندارد اگر عده‌ای تینیجر زودباور که باورتان می‌کنند برای شما کافی هستند درنگ نکنید و در آهنگ‌هایتان فحش بدهید و حتی پیشنهاد من این‌است سری هم به داف‌ها و دراگ‌ها و اسلحه‌های تخیلی بزنید.
شما آزادید که فحش بدهید اما در توضیح اینکه چرا #فحشـدرـرپـفارسـممنوع باید بگویم اگر ترنتینو یا هانکه نهایت خون و خشونت را هم نشان بدهند می‌توانند زیبا خلقش کنند اگر زیبا خلق می‌کنید فحش بدهید اما اگر آماتورید و صرفاً نماینده‌ی بد جدیدی از سطح فرهنگ مخاطبین رپ فارس هستید و می‌خواهید الفاظ رکیک استفاده کنید بگویید با هم بین افراد بالغ و آماتور‌ها یک دیوار بکشیم تا هزینه‌ی بی‌فکری‌های عده‌ای را عده‌ی دیگری پرداخت نکنند.
نویسنده : حمید
آقای حمید عزیز
ضمن تشکر از مقالات ارشمند و مفیدتون، لازم دیدم بگم که علائم نگارشی اونقدرها هم به درد نخور و بی مصرف نیستن! بلکه خوندن و فهم متن رو برای مخاطب راحت میکنن. علامت نقطه ( . ) فقط برای آخر پاراگراف نیست و باید در پایان هر جمله نوشته بشه. شما خودتون میدونید چی نوشتید اما من مخاطب از ذهن شما خبر ندارم. ابتدا و انتهای جملاتتون مشخص نیست. وقتی ده جمله پشت سر هم می نویسید بدون اینکه نقطه یا “و” بینشون بذارید، من از کجا باید بفهمم جمله کجا شروع شده و کجا تموم میشه؟!